Andrzej Nowicki – „Monolog Cyrkowego Lwa”

 .

Tak wytresowałem mojego pogromcę,
Że wystarczy mu jeden moich oczu błysk,
Jedno moje spojrzenie magnetyzujące – 
I już wkłada swą głowę w mój rozwarty pysk.

Potem zwykła rutyna: wydaje dwa ryki
Dla łaknącej dreszczyku cyrkowej publiki
I łapą znak mu daję. On to hasło zna –
Ma teraz wyjąć głowę i kłaniać się ma!

Więc się kłania. Szaleje cyrk. Oklaski, brawa...
Na niego spływa cała z mojej łaski sława,
Lecz ja jestem ponad to. Bo ja jedno wiem:
To nie on mnie – ja jego dnia pewnego dnia zjem!

---

Za: Antologia bajki polskiej, Wrocław 1982 

Andrzej Nowicki - „Bajka o Morale”

 .

 Morał błądził po mieście  
 Wychudły i blady,
 Jakoś nie mógł się zmieścić
 Do żadnej ballady.

 Różne słyszał melodie,
 Różne słyszał pieśni –
 Ale nigdzie wygodnie
 Nie mógł się pomieścić.

 Na nic dźwięki gitary
 Z ulic, kawiarń, piwnic...
 Nagle poczuł się stary,
 Śmieszny i naiwny.

 Inni dzisiaj panowie,
 Inne dzisiaj panie,
 Inne dzisiaj posłowie
 I inne przesłanie. 

 Gdziekolwiek się pojawił,
 Słyszał: – nie ta pora!
 Ni uczy nas, ni bawi
 Wyświechtany morał.

 I morał gasł pomału...
 Stwierdzić muszę z żalem,
 Że zabrakło morału
 Bajce o morale.    

---

Za: Antologia bajki polskiej, Wrocław 1982 

Horacy Safrin - "Szympans O Sobie"

.

  "Mimo ludzkie obmowy, drwiny i kalumnie,

  znam swą wartość – rzekł szympans – Małpa to brzmi             .                                                                                      dumnie!"

---

Za: Antologia bajki polskiej, Wrocław 1982 

Ludwik Jerzy Kern - "Dziura"

.

  Zaraz za lasem we wsi Magura
  W szosie się nagle zrobiła dziura.

  Spostrzegł ją dróżnik Walenty Spinka
  Gdy robił obchód swego odcinka.
 

 "Rzuci się – mruknął – taczkę kamieni
  I dziura w równą jezdnię się zmieni!"

  I poszedł Spinka. Taczkę szykował...
  I raptem w porę się zmitygował.
 

 "Nie będzie dziury – pomyślał sobie –
  To znaczy, że ja nic tu nie robię...

  E, proszę panów, nie ma wariatów,
  Dam o tej dziurze znać do powiatu..."

  I do powiatu poszło z Magury
  Pismo W. Spinki w sprawie tej dziury.

  W powiecie bieg mu nadali. Czyli
  Do województwa je przerzucili.

  Tu znów orzekli: – Poważna sprawa,
  Niech decyduje o tym Warszawa...

  Tak,
  Bez protegi, bez kumoterstwa
  Doszło to pismo do ministerstwa.

  Przyszedł minister rano do biura,
  Zaraz mu w ręce wpadła ta dziura.

  Zwołał komisję, komisja chórem
  Orzekła: – "Trzeba zasypać dziurę..."
 

 Decyzję w księgach zaksięgowano
  I województwu zaraz przesłano.

  Z miasta do miasta, z skrzynki do skrzynki,
  Przyszła decyzja w końcu do Spinki."

 "Do
  Walentego Spinki
  Dróżnika
  (Tutaj był długi numer dziennika).
  Zaraz za lasem we wsi Magura
  W szosie powstała podobno dziura.
  Należy stan ten natychmiast zmienić!
  Weźcie, dróżniku, taczkę kamieni
  I wyrównajcie, bardzo Was proszę,
  W wyż. Wymienionym miejscu wym. szosę

                                      Minister
                          ( –) podpis nieczytelny

  W. Spinka nie był bynajmniej gapa.
  Pismo przeczytał, w łeb się podrapał
  I mruknął: "Piakrew, jak to tam na górze
  Wiedzą o każdej najmniejszej dziurze..." 

---

Za: Antologia bajki polskiej, Wrocław 1982 

Światopełk Karpiński - "Trójkąt na Wesoło"

.
  Jeden smutek z drugim smutkiem

  Spotkał się cichutko.

  I spotkania tego skutkiem

  Smutniej było smutkom.

  Poszły smutki na przedmieście,

  Między krzywe płoty,

  Coraz smutniej było w mieście

  Od mrocznej tęsknoty.

  Wtedy przyszedł trzeci smutek

  Z wszystkich najsmutniejszy,

  Miało to przeciwny skutek,

  Wprost najprzeciwniejszy.

  Bo trzy smutki smutną trójką

  Jęły tańczyć wkoło.

  I tak powstał pierwszy trójkąt,

  Trójkąt na wesoło.

---

Za: Antologia bajki polskiej, Wrocław 1982 

Światopełk Karpiński - "Dyskusja"

.
  Brudni od farby drukarskiej,

  Z całonocnego łgania

  ! – smukły i dziarski, 

  Zgarbiony ?

  Grzecznie i ugodowo

  Siedli w kawiarni szczęśliwi.

  ! dowodził na słowo,

  A ? się dziwi... 

  ! mówi:"Na pewno,

  Przedmówco mój i  kolego",

  A ? wpierw ziewnął,

  A potem zapytał: "dlaczego?" 

  Uśmiech przyjazny w mig znikł,

  Została różnica zdania,

  Zamilkł krzykliwy !,

  Przygarbił  się ?. 

  I w kłótni zaciętej i dzikiej

  Rzucali jak groźne wyzwania,

  ! swe wykrzykniki,

  ? – pytania... 

  A kropka sprężysta i mała

  Śledziła dyskusji dzieje,

  Potem się w kułak zaśmiała,

  I dotąd tak jeszcze się śmieje. 

---

Za: Antologia bajki polskiej, Wrocław 1982 

Horacy Safrin - "Postępowy Rak"

.

  Demonstrując swą czerwień stworom pól i lasu,

  szedł do tyłu i wołał: "Idę z duchem czasu!"

---

Za: Antologia bajki polskiej, Wrocław 1982